سلام
سلام به تو که عزیز ترینی.سلام به تو که خستگی صدات دلمو میلرزونه.میخوام تا جایی که بتونم و شرایطم اجازه بده هر شب یه نامه برات بنویسم.
نمیدونم بیشتر از این دلم برات تنگ میشه یا نه ولی میدونم تا امروز که تقریبا سه سال از آشناییمون میگذره هیچ وقت انقدر دلم برات تنگ نشده بود.دلم میخواست پیشت بودم سرمو میذاشتم تو بغلت و یه دل سیر گریه میکردم.ولی نه.وقتی ببینمت دیگه گریه برای چی؟درسته به خاطر این اتفاق روزی صد بار یواشکی گریه میکنم.ولی وقتی پیش تو باشم آرامشم بیش از حد تصوره.
محمد دلم داره میترکه.این چه بلایی بود؟همش با خودم میگم این یه کابوسه.الان محمد منو از خواب بیدار میکنه.ولی هرچی منتظر میشم هیچ خبری از تو نیست.آخه خوابی در کار نیست که بخوام بیدار شم.توام که این روزا انقدر سرت شلوغه که وقت خواب نداری.چه برسه بخوای کسیو از خواب بیدار کنی.
دلم میخواست حتی شده واسه یه ساعت یا حتی کمتر ببینمش.تو نمیدونی من ندیده عاشقش بودم.از طرف من بهش بگو رفتنت زود بود.کاشکی دیده بودمش.با هر قطرهء اشکم از خدا میخوام که برگرده.ولی افسوس...
سر نمازم از خدا برات پایداری خواستم.از خدا خواستم مواظبت باشه تا وقتی که خودم بیام پیشت.لحظه شماری میکنم که برسم اونجا.چند روز دیگه بیشتر نمونده.کاش زودتر بگذره.
دوست دارم صبور من.خیلی مشکلات رو پشت سر گذاشتی.درسته که این از همش سنگین تره، ولی باید اینم بگذرونی مرد من.
دوست دارم با تمام قلبم.
سلام
من تو رو میشناسم ولی تو منو نمی شناسی
بهت تسلیت عرض میکنم امید وارم خدا به شماو محمد صبر عطا کنه
این احساس های تو برای من خیلی آشناست.....حسی که یک روز همه چیز بود برام....امید بود و دلیل زندگی.....حالا همه چیز بز عکس شده....این احساس شده حسرت....شده ترمز....شده یه چیزی که فقط ته قلبم رو میسوزونه....شاید قانون باشه.....قانون اول نیوتن.....تعادل.....همین کلمه ی مرد من.....یه روز بزام امید بود و حالا.........